Znajduje się w okolicy miejscowości: Zielnowo i Radzyń Chełmiński. Jest to niewielkie jezioro z kąpieliskiem otoczonym polami, krzewami i drzewami, które w upalne dni daje mieszkańcom dużo radości.

Klasycystyczna, murowana z cegły z użyciem kamienia, pierwotnie otynkowana. Przejazd ujęty parami kolumn oraz filarami opiętymi półkolumnami dźwigającymi belkowanie z fryzem, na którym widoczna jest stiukowa dekoracja roślinna. Niski szczyt ze zniszczonym kartuszem herbowym, zwieńczony wazonem kwiatowym.

Została wybudowana w 1862 roku. Usytuowana na sztucznym półwyspie nad stawem. Neogotycka, murowana z cegły, otynkowana i orientowana z absydą od wschodu zakończoną trójbocznie i kwadratową kruchtą od zachodu. Szczyty schodkowe, w zachodniej części, we wnęce kamienna rzeźba św. Wawrzyńca. Nad wejściem do kruchty kamienna płaskorzeźba z główką aniołka, dwoma gryfami podtrzymującymi monogram IHS z datą 1688 i nieczytelnym nazwiskiem. W salowym wnętrzu trzy ołtarze – główny i dwa boczne, rokokowe. W kaplicy znajdują się jeszcze dwa lichtarze cynowe i barokowy obraz Matki Boskiej Bolesnej z XVIII wieku.

Budowla murowana z cegły, dwuskrzydłowa, otynkowana. Od wschodu parterowa część frontowa z tarasem i wieżyczką, a od południa skrzydło piętrowe dobudowane w 1910 roku. W obu skrzydłach sienie, w których znajdują się stropy kasetonowe z rozetami stiukowymi wsparte na filarach. Na zewnątrz widoczne gzymsy z drewnianymi kroksztynami i kasetonami z rozetami pod okapami. Wieża zakończona czterema sterczynami i daszkiem kopulastym. Dachy siodłowe, kryte blachą i papą.

Najstarszy dom w mieście, z połowy XIX wieku, drewniany i otynkowany. Zwany czasem domem Kulerskich, gdyż w czasach swojego dzieciństwa przebywał tu polski działacz społeczno-polityczny, dziennikarz i wydawca, Wiktor Kulerski.

Niegdyś na budynku widniała data 1899 jako rok budowy. Po wejściu wojsk rosyjskich do miasta, w piwnicach tego domu znajdowało się więzienie. To tu przetrzymywano ludzi przed wywózką na Sybir. Na górze zaś zamieszkał komendant NKWD.

Budynek szkolny wybudowany za czasów pruskich po 1871 roku. W wyniku przegranej przez Francję wojny i na mocy traktatu pokojowego we Frankfurcie 10 maja 1871 roku, Prusy otrzymały duże odszkodowanie. Za pieniądze te zostały wybudowane różne, nowe budynki w tym właśnie szkoła. W czasach wojennych w budynku zaadaptowany był szpital, przez co ulica Jana Pawła II zwana była wcześniej ulicą Szpitalną.

Pod koniec stycznia 1945 w budynku tym przebywał dowódca 65 Armii II Frontu Białoruskiego gen. Paweł Batow. Wybrał ten budynek, gdyż idealnie nadawał się do obserwacji terenu położonego na północ. Na potrzeby obserwacji dodatkowo wybito w dachu dwa otwory w których zamontowano specjalne peryskopy.

Budynek wybudowany w 1906 roku. Niegdyś na styl rzymski na parterze znajdowała się łaźnia a na pierwszym piętrze biblioteka. W latach pięćdziesiątych częstym bywalcem tego miejsca był pisarz Eugeniusz Paukszta. Tworzył on tu swoją historyczną powieść o wojnie trzynastoletniej zatytułowanej „Znaki ogniste”.

Budynek z 1909 roku. Wybudowany przez dyrektora szkoły Krausego. Około 1920 roku, opuścił on Radzyń udając się do Sopotu, a do budynku zostały sprowadzone, przez księdza Mańkowskiego, siostry zakonne, pleszewskie.